نشست های اخیر در برون مرز چه پروژه هایی را دنبال می کنند؟

در چند ماه گذشته بخشی از افرادی که خود را جزو اپوزیسیون جمهوری پر برکت می دانند مشغول برگزاری و شرکت در کنفرانسهایی با نامهای مختلف و دهان پر کن و در نقاط مختلف دنیا بوده اند. از لندن تا استکهلم و واشنگتن و پراگ و بروکسل و چند نقطه دیگر دنیا.
نخست باید دو ویژگی مهم  این نشست ها و شرکت کنندگان در آن را ذکر کرد.
یک ویژگی بسیار جالب اکثر قریب به اتفاق این نشست ها که سبب می شود بر خلاف خواست برگزار کنندگان و شرکت کنندگان نتوان روی آنها نام کنفرانس را گذاشت این بوده که به جای آنکه به مانند هر کنفرانسی در هر جای دنیا دعوت عام صورت بگیرد دعوت خاص صورت گرفته یعنی افرادی خاص که مد نظر برگزار کنندگان یا بهتر است بگوییم کسانی که هزینه این کنفرانسها را می دهند بوده اند دعوت شده اند (حال مشخص نیست که بنیاد اولاف پالمه در سوئد چگونه افرادی را میشناخته که حتی بسیاری از آنها را خود ایرانیان هم نمی شناسند) و در واقع نمی توان روی نشستی که برای برگزاری آن به جای دعوت عام دعوت خاص صورت گرفته نام کنفرانس گذاشت. جالب این است که در بیشتر این به اصطلاح کنفرانسها حتی هزینه سفر و اقامت دعوت شدگان هم از سوی برگزار کنندگان پرداخت شده که در هیچ کنفرانسی اینگونه نیست.
ویژگی دیگر این نشست ها این است که به جز افرادی که شاید شمار آنها در خوش بینانه ترین حالت به اندازه انگشتان دو دست باشد سایر شرکت کنندگان اساسا در صحنه سیاسی ایران وزنه سنگینی نیستند که قرار باشد یا بتوانند تاثیر زیادی در صحنه سیاسی ایران داشته باشند (بگذریم از اینکه افرادی هم پتانسیل این تاثیرگزاری را دارند در حال حاضر تاثیر زیادی ندارند).
با توجه به مصاحبه ها و گفتگوهای انجام شده و فیلم ها و گزارش های منتشر شده از این نشست ها دو پروژه به صورت قدرتمند در این نشست ها پیش برده می شود که عبارتند از پروژه انتخابات آزاد و پروژه ملت سازی و تجزیه طلبی که به گونه مختصر و جداگانه به هر کدام از این دو پروژه می پردازم.
طبیعتا هیچ ایرانی میهن پرست و دموکراتی نمی تواند با انتخابات آزاد مخالف باشد و اساسا انتخاب نام این پروژه هم به همین دلیل و با هوشیاری کامل صورت گرفته است تا نام و ظاهر زیبای آن بتواند اصل و باطن پروژه را مخفی نگه دارد.
انتخابات آزاد چند پیش شرط بسیار اساسی دارد که بدون وجود آنها اساسا نمی توان حتی به آن فکر کرد. می توان از وجود یک حکومت ملی و دموکراتیک و داشتن یک قانون اساسی مدرن به عنوان مهمترین پیش شرط های یک انتخابات آزاد نام برد اما گروهی که این پروژه را پایه گزاری کردند و به پیش می برند با زیرکی تمام از بیان این پیش شرط ها فاصله می گیرند و تنها پیش شرط لازم برای انتخاب آزاد (از دید خودشان) را وادار کردن رژیم برای برگزاری آن معرفی می کنند.
اما نکته اساسی در این پروژه این است که این گروه تلاش می کنند پروژه انتخابات آزاد (یعنی مذاکره با جمهوری پر برکت اسلامی) را جایگزین سرنگونی کلیت جمهوری اسلامی و برگزاری رفراندوم کنند و با این پروژه سالها به عمر نکبت بار این رژیم اضافه کنند و خودشان از ماندگاری دستگاه خلافت شیعه سود ببرند زیرا آمدن یک حکومت ملی به زیان آنهاست.
نکته تاسف آور این است که شاهزاده رضا پهلوی به جای استفاده از واژه رفراندوم یا همه پرسی که به خودی خود خواست سرنگونی این رژیم را به همراه دارد ترجیح می دهد از نام این پروژه یعنی انتخابات آزاد استفاده می کند و مجبور است به دنبال آن توضیح دهد که خواهان سرنگونی این رژیم است.
اما پروژه دوم بسیار خطرناکتر و ضد ایرانی تر است و شماری از کشورهای بیگانه که شامل همسایگان ایران هم می شوند بسیار روی آن سرمایه گزاری کرده اند و آن پروژه ملت سازی و فدرالیسم و سرانجام تکه پاره کردن ایران است.
بخش زیادی از زمان این نشست ها تنها صرف این می شود که شماری از تجزیه طلبان (به ویژه افرادی که خود را به دروغ نماینده هم میهنان کرد ما معرفی می کنند) بنشینند و با افسانه بافی ها و دروغهای خود از ظلم مضاعف به غیر فارس ها ( به گفته خودشان) به سبب فارس نبودنشان بگویند در حالی که ظلمی که امروز در ایران می شود به همه ملت ایران فارغ از زبانشان است.
از سوی دیگر این جماعت تجزیه طلب با ملت نامیدن هم میهنان کرد و آذری ما تلاش می کنند تا خواسته های ضد ایرانی خود را پیش ببرند و نوریزاده و امثال نوریزاده که هر روز با یکی دمخور هستند هم برایشان کف می زنند و آنها را میهن دوست معرفی می کنند. اوج این جریان پس از کنفرانس کذایی پراگ بود که شاهو حسینی و ناهید بهمنی (که گویا هر دو از اعضای یکی از آن دو حزب کرد زبان تجزیه طلب هستند) در مصاحبه های خود گفتند که اساسا ملتی به نام ملت ایران نمی شناسند که جناب مزدور چند جانبه (علیرضا نوریزاده) در برنامه نسیم شمال تلویزیون اندیشه پس از پخش این گفتگوها با دستپاچگی مشغول ماله کشی رفقای امروزین خود شدند.
واژه و مفهوم دیگری که این گروه های تجزیه طلب و ملت ساز به همراه افرادی مانند اسماعیل نوری علا مشغول جا اندازی آن به عنوان پیش شرط دموکراسی هستند فدرالیسم است و هر ایرانی آگاهی که فدرالیسم و چگونگی شکل گیری نظام های فدرال در دنیا را بداند به سادگی درک می کند فدرالیسم در ایران تفاوتی با تجزیه نخواهد داشت و همینطور فدرالیسم به هیچ وجه یک پیش شرط برای دموکراسی نیست.

پیروز باشید. پاینده ایران و ایرانی. به امید ایرانی یکپارچه ، آباد و آزاد و به امید آگاهی ایرانی

پانزدهم دی 2571