بی بی سی و بزرگان تاریخ ایران

به تازگی شبکه بی بی سی پارسی یک نظرسنجی ترتیب داد که در آن از بینندگان خود خواست که از میان شش شخصیتی که خود به اصطلاح کارشناسان بی بی سی (افرادی مانند مسعود بهنود) آنها را از دل تاریخ ایران برگزیده بودند به یکی رای دهند.
چنین نظرسنجی کمیکی متاسفانه تنها به خورد جوامعی مانند ایران داده می شود.
 شورایی که این شش تن را برگزیده دقیقا همان کاری را با تاریخ می کند که شورای نگهبان در جمهوری اسلامی با پدیده ای به نام انتخابات می کند.
نکته دیگر این است که در هیچ نظرسنجی در زمینه تاریخ اینگونه با شلختگی عمل نمی شود و اینچنین آشی پخته نمی شود که یک سر آن زرتشت و کوروش بزرگ باشد و سر دیگرش دکتر مصدق و از آن سو به فردوسی بزرگ و پورسینا و حافظ پیوند بخورد.
برای چنین کارهایی دوره های مختلف تاریخ و زمینه های مختلف از هم جدا می شوند تا نظرسنجی اندکی اعتبار داشته باشد. این نظرسنجی در واقع به مانند این است که دو چیزی را که هیچ شباهتی به هم ندارند بخواهیم باهم مقایسه کنیم. مگر مصدق با حافظ یا زرتشت رشته کاریشان یکی بوده که باهم مقایسه شوند یا مگر پورسینا و کوروش بزرگ شباهتی به هم دارند که باهم قیاس شوند؟
چه کسی می تواند بگوید هریک از شخصیت های دوره پس از اسلام این نظرسنجی به جز فردوسی بزرگ تاثیری بیش از داریوش بزرگ و یا شاپور ساسانی در تمدن ایران و تمدن بشری داشته؟
چه کسی می تواند بگوید که یکی از این شخصیت ها به اندازه آریوبرزن و بوتاب و بابک و یعقوب لیث و جلال الدین خوارزمشاه و نادرشاه و رضا شاه در راه میهن فداکاری کرده؟
 آریوبرزن و خواهرش بوتاب حتی در شرایطی که همه ایرانیان تسلیم شده بودند و پادشاه آن زمان (داریوش سوم) فرار کرده بود با سپاه کوچکشان در برابر اسکندر از جنگ در راه میهن دست نکشیدند آن هم زمانیکه اسکندر به آریوبرزن پیشنهاد پادشاهی ایران را داد. همین راه را صدها سال پس از آریوبرزن جلال الدین خوارزمشاه می رود و تا واپسین نفس ها در برابر چنگیز مغول و سپاهیان خونخوارش می ایستد و حتی خانواده خود را نیز برای نگهداری از گزند مغول ها به دریا می اندازد. از آن سو نیز در تاریخ ایران ابرمردی به نام بابک بیست و دو سال در برابر تازیان مهاجم به میهنش می جنگد و حتی زمانیکه با خیانت یک ایرانی دیگر دستگیر می شود و دستانش بریده می شوند خون دستانش را بر چهره اش می زند تا معتصم عباسی گمان نکند که از ترس او رنگ رخسارش زرد شده یا یعقوب لیث که سال ها با تازیان مهاجم جنگید و سیستان و شماری دیگر از استان های ایران را از تازیان بازپس گرفت و یک حکومت ایرانی را پایه گزاری کرد و همینطور نقش غیر قابل انکاری که در ماندگاری زبان پارسی داشت زیرا او نخستین کسی بود که پس از بیش دو سده از یورش تازیان زبان پارسی را دوباره به عنوان زبان رسمی معرفی کرد.
از این سو نیز در تاریخ ایران دو بزرگمرد هستند که امروز روز وجود کشوری به نام ایران در این پهنه جغرافیایی و با این وسعت دستاورد فداکاری ها و عملکرد این دو ابرمرد بوده و هست و این دو تن نادرشاه بزرگ و رضا شاه بزرگ هستند که در کنار این دستاورد بی مانند برای ایران خدمات غیر قابل انکار دیگری نیز در کارنامه خود دارند.
در عرصه ادبیات نیز عملکرد این به اصطلاح شورای کارشناسی بی بی سی دست کمی ندارد.
بارزترین نمونه این گاف ها در این نظرسنجی این است که تنها کسانی که در سراسر تاریخ ایران (تا پیش از دوران کنونی و ظهور دکتر آرامش دوستدار) یعنی رازی (که در کنار اندیشه های فلسفی کاشف الکل نیز بوده) و خیام (که سال خورشیدی را نیز با کمترین خظای ممکن محاسبه کرده) در لیست این به اصطلاح کارشناسان جایی ندارند.

این آش شوله قلمکاری است که بی بی سی پخته و نمی دانم که آیا بازهم هدفی پشتش است یا تنها یک حماقت ساده است ولی حداقل انتظاری که از یک ایرانی آگاه می رود این است که به آن اندازه تاریخ خود را بشناسد که درک کند چنین نظرسنجی تنها توهین به شعور او و بزرگان تاریخ سرزمینش است. یاد سخن اندیشمند بزرگ سرزمینمان احمد کسروی افتادم که گفت :((بیچاره مردمی که تاریخ ندانند و بدبخت مردمی که تاریخ خود را ندانند)).

پیروز باشید. پاینده ایران و ایرانی. به امید ایرانی آباد و آزاد و به امید آگاهی ایرانی

5 فروردین 2571