25 اردیبهشت - بزرگداشت ابرمرد تاریخ ایران زمین فردوسی بزرگ
25 اردیبهشت روز بزرگداشت پدر فرهنگ ایران فردوسی بزرگ است.
فردوسی ابرمردی بود که نگذاشت ما ایرانیان با وجود فتح شدن سرزمینمان از
سوی اعراب هیچگاه عرب شویم و زبان پارسی را به بهترین گونه ممکن نگهداری
کرد. اگر این بزرگمرد نبود امروز من و شما با زبان عربی باهم سخن می گفتیم و
کشورمان را هم با افتخار یک کشور عرب می دانستیم. همان اتفاقی که در مصر
با آن همه تمدن و سابقه تاریخی افتاد. البته در نگاهداری زبان پارسی نباید از نقش بسیار مهم ابرقهرمان ایران یعقوب لیث هم چشم پوشی کرد.
یکی از ویژگی های شاهنامه (که امیدوارم روزی همه ایرانیان در خانه خود داشته باشند و آن را بخوانند) آموختن میهن پرستی است.
با چند بیت از فردوسی بزرگ این نوشته را پایان می دهم و در این بیت ها فردوسی تازیان و وضعیت ایران پس از یورش تازیان را به بهترین شکل ممکن توصیف می کند:
چنین است پرگار چرخ بلند ..... که آید بدین پادشاهی گزند
ازین مار خوار اهرمن چهرگان ..... ز دانایی و شرم بی بهرگان
ازین زاغ ساران بی اّب و رنگ ..... نه هوش و نه دانش، نه نام و نه ننگ
نه گنج و نه نام و نه تخت و نژاد ..... همی داد خواهند گیتی به باد
که زود آید این روز اهریمنی ..... چو گردون گردان کند دشمنی
شود خوار هر کس که بود ارجمند ..... فرو مایه را بخت گردد بلند
پراکنده گردد بدی در جهان ..... گزند آشکارا و خوبی نهان
به هر گوشه ای در، ستمکاره ای ..... پدید آید و زشت پتیاره ای
نشان شب تیره آید پدید ..... ز ما بختِ فرخ بخواهد بُرید
چنین است گفتار و کردار نیست ..... بجز اختر کژه در کار نیست
چو با تخت، منبر برابر شود ..... همه نام بوبکر و عُمر شود
نه تخت و نه دیهیم بینی، نه شهر ..... کز اختر، همه تازیان راست بهر
چو روز اندر آید به روز دراز ..... شودشان سر از خواسته بی نیاز
نه تخت و نه تاج و نه زرینه کفش ..... نه گوهر، نه افسر، نه رخشان درفش
برنجد یکی، دیگری بر خورد ..... به داد و به بخشش کسی ننگرد
ز پیمان بگردند و از راستی ..... گرامی شود کژی و کاستی
پیاده شود مردم رزمجوی ..... سوار آنکه لاف آرد و گفتگوی
کشاورز جنگی شود بی هنر ..... نژاد و بزرگی نیاید به بر
رباید همی این از آن، آن از این ..... ز نفرین ندانند باز، آفرین
نهانی بتر زآشکارا شود ..... دل مردمان سنگ خارا شود
بد اندیش گردد پدر بر پسر ..... پسر همچنین بر پدر چاره گر
شود بندۀ بی هنر شهریار ..... نژاد و بزرگی نیاید به کار
به گیتی نماند کسی را وفا ..... روان و زبانها شود پسر جفا
از ایران و از تُرک و از تازیان ..... نزادی پدید آید اندر میان
نه دهقان، نه ترک و نه تازی بود ..... سخنها به کردار بازی بود
همه گنجها زیر دامن نهند ..... بکوشند و کوشش به دشمن دهند
نه جشن و نه رامش، نه گوهر، نه نام ..... به کوشش ز هر گونه سازند دام
زیان کسان از پی سود خویش ..... بجویند و دین اندر آرند پیش
بریزند خون از پی خواسته ..... شود روزگار بد آراسته
نباشد بهار از زمستان پدید ..... نیارند هنگام رامش نبید
ز پیشی و بیشی ندارند هوش ..... خورش نان کشکین و پشمینه پوش
پیروز باشید. پاینده ایران و ایرانی. به امید ایرانی آبااد و آزاد و به امید آگاهی ایرانی
25 اردیبهشت 2571
به فردوسی ، رسان از ما ، درودی
پاسخحذف..
به فردوسی آن ، پور ِ ایران درود
که شاهنامه ، قرآن ِ فارسی سرود
به فردوسی آن ، شاعر ِ پُر توان
که برتر نبوده ز ِ او ، هیچ زمان
که شاهنامه ، دژ کرد ، به پارسی زبان
ز ِ بیگانه گفتار ، کم آوَرد نشان
به مردی که سی سال ، بسی رنج داشت
نگارش ز ِ گفتار ِ اعرابیان دور داشت
به او که خداوند ِ جان و خِرد را ستود
و برتر به عالم ، خِرد ، دیده بود
جهان آفرین است خدایش ، وَ یزدان ِ پاک
و گردون سپهر است در اندیشه پاک
بگفت آنک ، خِرد را ، به دارد به پیش
ندارد دل از کرده یه خویش ریش
به پروَرده رُستم ، که پور است به زال
و سیمرغ ، زال پروَرد و ، خود بی زوال
ز ِ دادار ، از کردگار ِ جهان نام بُرد
به زیج ِ ستاره ، خواست ِ یزدان شمرد
ز ِ کیهان و گردون ، بسی بُرده رنج
و آرام خواهد او ، از سرای ِ سه پنج
درودش ز ِ مردم بهِ پارسی زبان
نگاهداشته ، فردوسی اش ، در جهان
به گفتا یکی مرد ِ جنگی به از صد هزار
به پاس ِ زبان ، خود برآمد به چند صد هزار
گذشت از هزار ، نام ِ او زنده است
نگاهش به ما ، تا که ، اندر پی است
تو ای پارس گوی ، در سراسر زمین
درود بر تو بادآ ، هزار آفرین
..
سوز