سقوط روشنفکری ایران و اسطوره های سیاسی بی دستاورد

درباره سقوط روشنفکری در جامعه ایران دیدگاه های متفاوتی وجود دارد که هر کدام هم استدلالهایی پشت خود دارد ولی من تروراحمذ کسروی به وسیله اسلامیون را نقطه سقوط روشنفکری در جامعه ایران می دانم.
احمد کسروی با وجود اینکه خودش در دوران رضا شاه بزرگ مخالفت هایی با دستگاه دولت داشت ولی تا پایان عمر در نوشته های خود از رضا شاه به نیکی یاد می کرد.
با مرگ کسروی دیگر تقریبا همه کسانی که خود را روشنفکر می دانستند انسان هایی ایدئولوگ بودند که منافع شخصی و حزبی و ایدئولوژیک خود را بر منافع میهن و جامعه برتر می دانستند و از همین رو از آن زمان بدین سو اسطوره های سیاسی این لایه باریک از جامعه کسانی هستند که یا هیچ دستاورد مثبتی برای کشور نداشتند یا دستاورد بسیار اندکی داشتند.
متر و معیار بررسی کارنامه یک سیاستمدار نه اخلاق او نه کارهای خوب او در زندگی و برخوردهای شخصی نه چگونگی به قدرت رسیدن و چگونگی کنار رفتنش نه چگونگی مرگش و نه هیچکدام از این موارد حاشیه ای است.
متر و معیار بررسی یک سیاستمدار و یا یک شخصیت سیاسی تنها و تنها دستاوردهای اوست و نه هیچ چیز دیگر.
کسانی که خود را روشنفکر می دانند در میان ایرانیان با کمال تاسف بسیاریشان هنو به آن میزان از خردمندی نرسیده اند که از روی دستاوردها شخصیت های سیاسی را بررسی کنند و نه حب و بغض هایی که در وجود هر انسانی ممکن است نهفته باشد و تا زمانیکه به این میزان از شعور نرسند نمی توان روی آنها نام روشنفکر گذاشت.
هنوز افرادی هستند که قاب عکس های سیاسیون معاصر را روی میز یا پشت سر خود می گذارند. آن قاب عکس تنها یک قاب عکس نیست بلکه نماد بت پرستی و تعصب یک فرد است که ممکن خودش یا برخی نیز او را یک انسان بسیار روشنفکر بدانند.
در این نوشته چند خطی تلاش کردم به هیچ نامی اشاره نکنم و تنها متر و معیار لازم را معرفی کردم. دوستان خودشان با استفاده از متر و معیار هر فردی را می توانند بسنجند.

پیروز باشید. پاینده ایران و ایرانی. به امید ایرانی آباد و آزاد و به امید آگاهی ایرانی

12 خرداد 2571