نمی توان تنها نیمی از نتایج یک رفراندوم را تایید کرد

در چند وقت اخیر بارها شماری از افرادی که مخالف شاهزاده رضا پهلوی و طبیعتا نظام پادشاهی هستند در مقالات خود با استناد به رفراندوم سال 58 و انقلاب پیش از آن می گویند مردم دیگر پرونده نظام پادشاهی (البته این نویسندگان به گمانم عامدانه سلطنت را پادشاهی یکی معرفی می کنند) را بسته اند و دیگر نظام پادشاهی به ایران باز نخواهد گشت.
درباره اینکه آیا جامعه امروز ایران ممکن است روزی به نظام پادشاهی رای دهد من اصلا هیچ پیش بینی ندارم که آیا اینگونه است یا خیر اما نکته ظریفی که پیش از این هم چندین بار به آن در بحث اخلاقیات اشاره کرده ام و انتظار دارم حداقل افرادی مانند آقای محمد امینی که جلوی دوربین تلویزیون خیلی مدعی اخلاق در صحنه سیاسی هستند به آن توجه کنند این است که یکی از غیر اخلاقی ترین کارهای ممکن است که دیدگاه شخصی خود را به مردم و ملت تعمیم بدهیم و از سوی ملت و مردم سخن بگوییم. ملت ایران در کجا به آقای امینی یا آقای مشیری و بسیاری دیگر از افراد نمایندگی داده که اینها مرتب از زبان ملت و مردم سخن می گویند؟
اما نکته مهمتر استناد این مقاله نویسان و مجریان تلویزیونی به رفراندوم 33 سال پیش جهت بسته شدن پرونده نظام پادشاهی است.
نخحست اینکه در رفراندوم سال 58  اصلا نامی از نظام پادشاهی نبود. پرسش مشخص و صریح این بود که ((جمهوری اسلامی آری یا نه؟)) که گمان می کنم کسی شک نداشته باشد که اکثریت مطلق ایرانیان به جمهوری اسلامی رای آری دادند و به استناد آن رفراندوم نظام پادشاهی خلع ید شد و این جمهوری پربرکت روی کار آمد.
حال چگونه است که برای این هم میهنان رای آری مردم ایران به جمهوری اسلامی فاقد اعتبار است و می توان بر علیه آن رای قاطع که احتمالا شماری از این نویسندگان یا مرشدان فکری آنها نیز در آن شرکت داشتند فعالیت کرد ولی به استناد آن انقلاب و رفراندوم به دنبال آن دیگر پرونده نظام پادشاهی بسته شده؟
چه منطقی پشت این برخورد دوگانه است؟
اگر آن انقلاب و آن رفراندوم برای این هم میهنان معتبر است و به استناد آن خودشان و رفقایشان پرونده نظام پادشاهی را بسته اند نمی توانند از بعد دیگر آن انقلاب و رفراندوم چشم پوشی کنند. با هیچ منطقی نمی توان این کار را کرد.
واقعیت روشن این است که هرکسی که امروز مخالف تمامیت این جمهوری پربرکت است حداقل احتمال می دهد که جامعه امروز ایران رایی جز رای پدران و مادرانش دارد.
درباره چرایی این برخورد دوگانه امیدوارم این هم میهنان خودشان پاسخگو باشند ولی چیزی که از بیرون به نظر من می رسد ترس این جماعت از شاهزاده رضا پهلوی به عنوان یک رقیب سیاسی است و همین سبب می شود که شماری از کسانی که چنین دیدگاهی دارند و حتی خود را سکولار می دانند با پسمانده های جمهوری پربرکت نیز همبسته شوند. در واقع شماری از اینها ایران را تنها برای پیاده شدن دیدگاه و ایدئولوژی خود می خواهند و حتی اعتقادشان به دموکراسی نیز تا جایی است که در چهارچوب ایدئولوژیک آنان بگنجد تا جایی که شماری از آنها حتی بودن گزینه نظام پادشاهی و به رای گذشته شدن آن را در فردایی که هنوز نیامده مجاز نمی دانند و با چنین دیدگاه هایی دیگران را به دیکتاتوری محکوم می کنند.
اگر کسی نه تنها در کلام بلکه به راستی دموکرات است در فردای ایران مردم را شایسته آن می داند که در این مهم رایشان قابل استناد باشد.

پیروز باشید. پاینده ایران و ایرانی. به امید ایرانی آباد و آزاد و به امید آگاهی ایرانی

10 تیر 2571