یاد همه دلاورانی که در راه دفاع از تمامیت ارضی جان باختند گرامی باد

سی و یکم شهریور سالروز یورش و تجاوز نیروهای عراق به خاک ایران است. یورشی که صدام حسین آن را قادسیه دوم نامیده بود و جمهوری پربرکت اسلامی نیز از آن با عناوینی مانند جنگ تحمیلی و دفاع مقدس یاد می کند.
درباره دلایل یورش نیروهای عراق به ایران می توان آنها را به دو بخش تقسیم کرد. بخش نخست اشتباهات احمقانه جمهوری اسلامی و اصولا عقب مانده های انقلابی بود که با اعدام و کشتن صدها تن از دلیرمردان و افسران میهن پرست ارتش آغاز شد و سبب زمین گیری ارتش ایران شد و این اندیشه را به ذهن صدام انداخت که با از بین رفتن و اعدام صدها تن از متخصصین نظامی ایران توازن قوا در میان نیروهای نظامی از بین رفته و او به سادگی می تواند ایران را اشغال کند و البته اشتباهات یا بهتر است بگویم حماقت های انقلابیون تا آنجایی ادامه یافت که مردم عراق از سوی خمینی گجستک به قیام علیه صدام تحریک شدند و بهانه لازم را نیز دست صدام دادند و بخش دوم دلایل آغاز این جنگ ناشی از کینه ای بود که عراقی ها و شخص صدام از ایرانیان پش از قرارداد الجزایر داشتند زیرا در آنجا با پرواز هواپیماهای ایرانی روی آسمان عراق در واقع عراقی ها به گونه ای تحقیر شده بودند و این بغض و کینه در وجودشان مانده بود.
به هر ترتیب این تجاوز به خاک ایران انجام شد و بخشهایی از خاک ایران به دست عراقی ها اشغال شد اما دلاوران ارتش ایران در حالی که فرماندهان خود را روی جوخه های مرگ دیده بودند به هر شکلی بود دوباره توانستند خود را متشکل کنند و البته با کمک نیروهای مردمی از خاک میهن دفاع کنند.
مهم نیست که این دلاوران چه باور و عقیده ای داشتند و در ارتش بودن یا سپاه و بسیج. مهم این است که حاضر شدند در راه دفاع از میهن حتی از جان خود نیز بگذرند و زیرا این نام آنان را تا ابد در میان میهن پرستان ایران جاودان کرده است.
اینکه جمهوری نکبت بار اسلامی که اساسا هیچ سنخیتی با ملت و ملی گرایی ندارد و حتی پایه گزارش ملی گرایی و ناسیونالیسم را کفر می دانست و اینکه جنگ باید پس از آزادسازی و بازپش گیری خرم شهر و بیرون راندن متجاوزان عراقی از خاک ایران پایان می گرفت به هیچ وجه نباید سبب شود که نیروهای ملی مخالف این رژیم عقب مانده از آن قهرمانان و میهن پرستان یاد نکنند زیرا ما با هر باور و عقیده ای که باشیم وجود داشتن و تکه پاره نشدنمان سرزمینمان ایران را مدیون آن قهرمانان هستیم.
نام های بسیاری می توان آورد. از تیمسار فلاحی و تیمسار بابایی و تیمسار شجاعی و عباس دوران و بسیارانی دیگر در ارتش تا برادران باکری و محمود کاوه و ابراهیم همت و حسن باقری و بسیارانی دیگر در میان نیروهای مردمی.

یاد همه این مهن پرستان گرامی و راهشان پر رهرو باد.

پیروز باشید. پاینده ایران و ایرانی. به امید ایرانی آباد و آزاد و به امید آگاهی ایرانی

سی و یکم شهریور 2571