فعالیت حقوق بشری بدون مبارزه سیاسی با این رژیم ارزشی ندارد

همگی تا به حال کسانی را در رسانه های پارسی زبان دیده ایم که خود را فعال حقوق بشر معرفی می کنند و تاکید می کنند که سیاسی نیستند و کار سیاسی نمی کنند و بسیار هم به این سیاسی نبودن خود افتخار می کنند اما واقعیت این است در سرزمین ایران پس از یورش دوم تازیان در سی و چهار سال پیش هیچ فردی نمی تواند سیاسی نباشد زیرا این جمهوری پربرکت برخوردش و از آن مهمتر قوانینش با همه چیز از خصوصی ترین بخشهای زندگی ایرانیان گرفته تا تک تک عرصه های عمومی که روی زندگی ایرانیان تاثیر مستقیم دارد برخورد سیاسی می کند و نمی توان در چنین شرایطی سیاسی نبود و دیدگاه سیاسی نداشت و از آن مهمتر نمی توان در کشورهای آزاد فعال حقوق بشر بود و ادعا کرد که من سیاسی نیستم زیرا حتی عنوان حقوق بشر نیز در این رژیم یک عنوان سیاسی است.
متاسفانه این جمهوری پربرکت توانسته تا اندازه زیادی جای ارزش و ضد ارزش را در میان ایرانیان عوض کند و این موضوع سیاسی بودن یکی از بهترین نمونه های آن است.
تنها کار این فعالین حقوق بشر شده اینکه ببینند چه کسی اعدام می شود یا به دست این رژیم به مرگ نزدیک است و بیایند و در رسانه ها بگویند ما سیاسی نیستیم و مخالف این کار هستیم و این چرخ همینطور ادامه پیدا می کند. هر روز یک یا چند هم میهن ما اعدام می شوند یا زیر شکنجه می میرند. تفاوتی ندارد پزشک باشد یا کارگر یا معلم یا یک وبلاگ نویس و بازهم این به اصطلاح فعالین حقوق بشر می آیند و در برابر دوربین تلویزیون یا میکروفون رادیو می گویند ما سیاسی نیستیم و کار سیاسی نمی کنیم و حتی یک لحظه فکر نمی کنند یا شاید هم نمی خواهند فکر کنند که تا روزی که این رژیم بر سر کار است همین آش است و همین کاسه و فعالیت منسجم و متشکل سیاسی برای پایین کشیدن پرچم این رژیم و جایگزینی آن با یک سکولار دموکراسی مدرن بهترین و موثرترین کار حقوق بشری است که یک ایرانی آن هم در دنیای آزاد می تواند انجام دهد.

پیروز باشید. پاینده ایران و ایرانی. به امید ایرانی یکپارچه ، آباد و آزاد و به امید آگاهی ایرانی

نوزدهم آبان 2571