چرا برخی دیدگاه خود را دیدگاه همه یا بخش بزرگی از جامعه معرفی می کنند؟

شاید خودتان جزو این دست افراد باشید ولی اگر هم نباشید بی گمان اینگونه افراد را دیده اید.
کسانی که نظر و دیدگاه خود را به نام مردم و ملت و نسل سوخته و نسل جوان و طبقه کارگر و... معرفی می کنند بی آنکه هیچ نمایندگی از آن دسته گرفته باشند.
این کار بدون شک یک بی اخلاقی است زیرا آن شخص از زبان و به نمایندگی کسانی سخن می گوید که هیچ نمایندگی از آنها ندارد ولی تنها برای سواستفاده و به کرسی نشاندن سخن خود اخلاق را زیر پای می گذارد و این کار را می کند.
اما چرا برخی این کار را می کنند و از گفتن جملاتی مانند ((نظر من این است...)) یا ((من می گویم...)) گریزان هستند؟ چرا مرتب در سخنانشان از واژه هایی مانند مردم و ملت استفاده می کنند؟
این افراد به دو بخش تقسیم می شوند.
بخش نخست به دلیل نداشتن شهامت در بیان دیدگاه این کار را می کنند زیرا از این می ترسند که دیدگاهشان برد اجتماعی نداشته باشد و با این کار یک وزن اجتماعی کاذب برای دیدگاه خود می آفرینند.
بخش دوم گروهی هستند که دیدگاهشان بیش از آنکه پشتوانه منطقی داشته باشد پشتوانه احساسی دارد و به همین دلیل در یک بحث منطقی توانایی دفاع منطقی از دیدگاه شخصی خود را ندارند و به همین دلیل خیلی زود پای مردم و ملت را به میان می کشند تا به خیال خود طرف مقابل را در برابر ملت قرار دهند که این اوج بی اخلاقی است.
فاجعه برای یک جامعه این است که روشنفکر و نویسنده و شاعر و روزنامه نگار و... به جای آنکه تلاش کند آلودگی های فرهنگی جامعه اش را بیان کند و به درمانشان کمک کند این بی اخلاقی و یا هر بی اخلاقی دیگری را انجام دهد و به ترویج آن کمک کند.
بیاییم خودمان یک بار با شناختن دردهای اجتماعی جامعه مان یگ گام هر چند کوچک در درمانشان برداریم.

پیروز باشید. پاینده ایران و ایرانی. به امید ایرانی آزاد و آباد و به امید آگاهی ایرانی