فرهنگ زشت شهید سازی و شهید پروری

یکی از بدترین نقاط سیاه فرهنگ ما بدون شک شهید سازی و شهید پروری است.
این آلودگی فرهنگی پیش از اسلام هم در سرزمین ما بوده ولی اسلام و به ویژه تشیع آن را صدها درجه بدتر کرد زیرا اصولا پایه شیعه گری روی این فرهنگ زشت بنا شده.
علی ابن ابیطالب و حسین بن علی که دو شخصیت بسیار مورد اتکا در آیین تشیع هستند و همچنین افرادی مانند ابوالفضل و بسیاری دیگر نماد شهادت و شهید پروری هستند.
نخستین نکته مهم این است که اصولا این واژه شهید بار خرافی به همراه دارد زیرا این لقبی بود که محمد به جنگجویانش می داد که در آخرت شهادت می دهند در حالی که تنها دروغی بود برای منافع شخص خودش و دینی که آورده بود.
دومین نکته مهم این است که شهید خواندن یک انسان خوب (نه یک تروریست و غارتگر) که کشته شده توهین به انسانیت اوست زیرا هیچ انسانی به قصد کشته شدن زندگی نمی کند. همگی زندگی را دوست دارند.
زمانی که روی کسی نام شهید گذاشته می شود یعنی مرگ این فرد اتفاق خوبی بوده و نزدیکان او باید به مردنش افتخار کنند در حالیکه این خلاف انسانیت است.
در وقایع دو سال اخیر ما ایرانیان که در واقع همگی بزرگ شده در آن فرهنگ زشت و خرافی و ضد انسانیت تشیع هستیم روی جانباختگان و کشته شدگان لقب زشت شهید را می گذاریم.
زمانیکه به کسی لقب شهید داده شد دیگر هیچگاه هیچکس به دنبال قاتل او نمی گردد.
از این فرهنگ زشت و ضد انسانی دست بکشیم و هم میهنان جانباخته خود را که بزرگترین دارایی خود را با جنایت یک گروه از دست دادند شهید ننامیم و به شعور و انسانیتشان بیش از این توهین نکنیم.
بگذاریم این شهادت و شهادت طلبی و شهید بودن باشد برای همان تروریست ها و جنایتکاران و مسلمانان واقعی و پیروان حقیقی محمد بن عبدالله نه برای انسانهایی آزادی و زندگی را می خواستند.