ترجیح دادن یک اسیدپاش به چندین بی گناه اعدام شده از سوی مدعیان حقوق بشر

از زمانیکه خبر حکم قصاص برای مجید موحدی کسی که صورت آمنه بهرامی نوا را با اسید نابود کرده بود روی خبرگزاری ها آمد روی این موضوع تمرکز بی مانندی شد که باعث توجه نشدن به زندانیان بی گناه در خطر اعدام از سوی مدعیان انساندوستی شد.
خبرهای اعدام سایر هم میهنان ما نهایتا بیست و چهار ساعت پیش از اعدامشان می آمد و کشورهای خارجی هم برایشان مهم نبود که ایرانیانی بی گناه زندگیشان را از دست می دهند. آن بدبخت هایی که اعدام می شدند نام و نشان نداشتند که دولت نروژ از آنها دفاع کند ولی از این اسیدپاش ستمیدیده باید دفاع شود تا برای آن کشور اعتبار دفاع از حقوق بشر باشد.
خود ایرانیان هم که با افتخار و ژست های انساندوستی و روشنفکری مشغول دفاع از بزرگترین ستمکش تاریخ مجید موحدی بودند و آن چندین و چند اعدام اساسا مهم نبودند.
چهار تن در یک گوشه و پنج تن در گوشه ای دیگر و سه تن در نقطه ای دیگر. روشنفکر نمایان هم با خود می گفتند:
مبادا از کاروان ژست گرفتن روشنفکری و انساندوستی عقب بیفتیم. مبادا دیگران متوجه نشوند که ما طرف اسیدپاش هستیم.به هر حال چه می شود کرد که ایرانی هستیم و عاشق ژست گرفتن هستیم و هر چیزی را قلابی اش را ترجیح می دهیم.پسفردا اگر کسی پرسید شما برای حقوق بشر چه کرده اید با افتخار می توان گفت ما جزو آن گروه عظیمی بودیم که از آن مظلوم بزرگ تاریخ مجید اسید پاش دفاع کرده ایم.این خودش کلی افتخار و اعتبار دارد. همه درباره ما و مقاله هایی که در تقبیح تصمیم آمنه نوشتیم و ارث پدرمان را از او طلب کردیم و او را به گوشه رینگ بردیم و با مشت های پی در پی تبدیل به بزرگترین ستمکار تاریخ کردیم صحبت می کنند.
حالا فردا اگر چهار حکم اعدام برای چهار زندانی سیاسی باشد و به فرض یک حکم اعدام هم برای کسی باشد که به یک دختر یا یک بچه بارها تجاوز کرده و او را کشته باشد فکر می کنید مدعیان حقوق بشر و انساندوستی (چه ایرانی چه خارجی) از کدام یک دفاع می کنند؟ بدون ذره ای شک از دومی چون مورد نخست که در واقع چهار مورد است افراد مشهوری نیستند و شاید نامشان را هم نفهمیم ولی مورد دوم خیلی به درد بخور است زیرا باعث می شود ژست روشنفکری بگیریم و یکی از نمادهای این ژست هم مخالفت با اعدام است و فلان وکیل فرار کرده از ایران با بی بی سی مصاحبه می کند و در سایتها مقاله می نویسد و از زشت بودن اعدام سخن می گوید ولی کسی از آن چند اعدامی سیاسی که احتمالا بی گناه هم هستند چیزی نمی گوید چون ژست روشنفکری اجازه نمی دهد.